Kirpilerin Dikenli Dünyası

Kirpilerin kafasının ve vücudunun daha üst bölümleri kısa sarımsı dikenlerle kaplıdır. Yetişkinlerin 5000 den fazla dikeni olabilir. Diğer kısımları kahverengi kürk ile kaplıdır ve kısa bir kuyrukları vardır.
Tüm Avrupa’da bulunurlar ve çoğunlukla bahçelerde yaşarlar. Ormanlık, bodur çalılık yada işlenmiş alanları tercih ederler.

Kirpiler yalnız yaşayan hayvanlardır. Yiyecek aradıklarında, sümüklü böcek, salyangoz, iri böcekler ve solucanların daha bol bulunduğu çok yağışlı gecelerde hareketli olurlar. Bazen de kuş yumurtaları ve yerde yuva yapmış kuşların yavrularıyla beslenirler.

Yazın, kirpiler gün boyu geçici olarak yapraklardan, yosun ve çimenlerden  yaptıkları sığınaklarında kalırlar. Kasıma kadar çoğu kış uykusuna yatar. Yapraklardan ve yosundan yol kenarlarının aşağısında, eski tavşan çukurlarında ve çürümüş  organik maddelerin altına yuva yaparlar. Seçtikleri yere yuva yapacakları gereçleri ağızlarında taşırlar ve gerekli büyüklükte bir yığın yaptıklarında, içeri doğru bir çukur kazarlar ve rahat bir barınak yapıncaya dek çevresinde dönerler.

Gelecek mart yada nisana kadar kış uykusuna yatarlar ve bu süre içinde kalp atışları dakikada 190 dan 20 ye kadar düşer, ve vücut ısıları yaklaşık 10 derece azalır. Kirpilerin çoğu kış uykusu sırasında ölür.
Görüşü zayıftır, fakat koku alma ve işitme duyuları çok iyidir. İyi tırmanır ve yüzebilirler. Dikenlerinin sıklığı, rahatsız edildiğinde ona yardımcı olur. Top gibi yuvarlanarak başını ve yumuşak kısımlarını korur. Ne yazık ki, dikenleri onları insanlardan gelen  tehlikelerden korumaz. Çoğunlukla bahçelerdeki su çukurlarına düşerler, ezilirler, şenlik ateşlerinde, çim biçme makineleri yada böcek zehirleri veya çöpler yüzünden ölürler.